DE BUURTJES VAN DE BILDERDIJKKADE 4 AMSTERDAM UIT DE 70-ER JAREN. HET WAREN ME WEL KUNSTARTIESTEN!

DE BUURTJES VAN DE BILDERDIJKKADE 4 AMSTERDAM.HET WAREN ME WEL KUNSTARTIESTEN!

Rik en Elizé Lina woonden naast ons aan de Bilderdijkkade waar ik van 1973-1975 woonde in een buurt in Oud West, een afbraak buurt waar het overgrote merendeel van de bewoners met on duidelijke klachten in een serie uitkeringen zat of zich bezig hield met activiteiten die het daglicht niet konden velen.
Ons vorige huis stond in de Nieuwe Spiegelstraat. Vergelijkbaar met Greenwich Village in New York. Een heel andere buurt dan die achterbuurt van oud-west.

Wij hadden weinig contact met de Linas. Een enkele keer kwamen we bij elkaar over huis. De relatie was altijd stroef hetgeen o.a. te danken was aan het feit dat wij een auto hadden en zij niet.
Wie een auto had was een kapitalist, een fascist, een nazi en een stoute jongen in het kunstenaarsplantsoen van de 60-er en 70-er jaren.
Rik was enige tijd lid aankoopcommissie BKR Amsterdam en stemde volgens zijn zeggen als enige van de vijf commissieleden tegen elke aankoop van mijn werk jaren lang.
Het maakte weinig uit; de overige vier leden stemden voor, zodat mijn werk altijd werd aangekocht.
“Jongens zoals jij en John Verberk horen niet in de ccontraprestatie, dat zijn geen echte kunste naars, die horen thuis op een reclame buro” zei hij misnoegd.
In de jaren ’70 ging mijn werk als een speer en 14 tentoonstellingen per jaar waren voor mij normaal. Invitaties uit Engeland, Duitstand en België stroomden binnen.

De BKR was voor talentloze, initiatiefloze, gemakzuchtige kunstenaars als de BKR kunstenaar Lina een uitkomst omdat hij op één d ag wel tien “kunstewerken”produceerde met de klatsj klatsj kwast stijl Karel Appel. Voor mij was de BKR een grote belemmering om te kunnen voldoen aan de talloze exposities waar ik voor gevraagd werd. Ik was verplicht 17 werken per jaar aan de BKR te leveren. Mijn jaarproductie lag op maximaal een vijfentwintig werken en dat betekende heel hard werken om een tentoonstelling bij elkaar te schilderen.

Ik ging ‘s ochtends om half negen naar mijn atelier in de Tweede Nassaustraat waar ik zes jaar zou blijven schilderen en tekenen.
Van de tientallen ateliers waren de meesten onbezet, meestal waren er maaar drie kunste naars in het gebouw, de rest lag in zijn nest te rotten, hasj te roken, hing in de kroeg om de tijd stuk te slaan met toepen, bamzaaien, pils hijsen, hasj roken en klaverjassen of haddden het te druk met hoeren lopen.
Om 6 uur ging ik na een dag hard werken naar huis voor de avondmaaltijd om terug naar het atelier te gaan om van 20- 23.30 verder te werken. Dit werktempo was in de jaren ’70 voor een BKR kunstenaar uitzonderlijk. Weinigen voerden iets uit.

In Haarlem kladderde alle zonder uitzondering abstract werkende schilders de avond voor het inleveren van schilderijen bij de BKR aankoopcommissie even iets in elkaar. De doeken werden vaak nog nat ingeleverd. De Haarlemse kunstenaars zaten liever aan het strand met hun kloten in het warme zand naar de los geslagen doorgaans ordinaire Kennemerlandse naakte wijven te loeren. Lul bronzen vonden ze het hoogste doel omdat ze dachten daarmee een gouden lul te kunnen kweken die op het naaktstrand bewondering opwekte van los geslagen dames en heren. Meiden, jongens, mannen en vrouwen met weinig reserves uit achterbuurten, barflies uit achteraf kroegen die voor een pijp drop te neuken waren.

Ik wees Rik indertijd op de schilderijen van Matta en nog een andere surrealist. Hij zou er blijvend door beïn vloed worden.
Mafketel Rik was het type kunstenaar dat op kosten van de belastingbetaler via reisbeurzen en subsidies jaren lang een luxeleventje kon leiden op Bonaire en soortgelijke locaties waar het altoos mooi weer was.

Die kunstartiesten hadden dat nodig voor de inspriratie. Mijn succes leverde in Amsterdam heel wat tegen werking en jaloezie op van de collegaatjes. In 1981 stak een halve gare kunstartiest in een psychose mijn atelier in brand. Die meneer hoorde in het onsmakelijke droplullen circuit van Gerard Reve en ErnstJan Engels thuis.

In de Amsterdamse scene van gesubsidieerde kunstenaars was het in de jaren ’70 uiterst slim lid te worden van de CPN, dan was je kostje gekocht. De overheidsopdrachten stroomden bij deze potentiële landverraders binnen.

In het ateliergebouw Twee Nassauusstraat 8 hingen uit de BBK krant geknipte opruiende affiches van Palestijnse terroristen met een geruite lap textiel voor de bek en een Kalasjnikow dreigend ten hemel geheven en een afbeelding van de kop van Che Guevara. Het waren de jaren van de brallerige populist Joop den Uyl, ministerpresident en als wethouder in Amsterdam indertijd verantwoordelijk voor de afbraak van de negentiende eeuwse buurten. Pvda ideologie!

Een week geleden kwam ik Rik en Elizé na 7 jaar tegen op de opening van de eerste tentoon stelling van de Nederlandse Kring Van Tekenaars in Alphen aan de Rijn.
“Leuk je te zien” zei Elizé.
“Dat is dan niet wederzijds. In de jaren ’70 stemde je mannetje als enige tegen aankoop van mijn werk” zei ik en wees beschuldigend in zijn richting.
“Dat is helemaaal niet waar. Ik was juist altijd voor aankoop van de kunstenaars. Dat hoor ik nou zo vaak van kunstenaaars dat ik ze niet wilde aaankopen, maar het is een onzinverhaal!” , zei Rik op zielige toon. Ik kreeg bijna medelijden met ‘m.
“Vroeger zou Rik gelijk op de vuist gaan na zo’n opmerking,” zei Elizé. ‘
“Vooral doen, Elizé. Hij heeft geen schijn van kans als stram ondermaats opaatje!”, lachte ik vrolijk. Tot 1995 beoefende ik drie Oosterse gevechtssporten waaronder Kyokushinkai Karate en kreeg boks instructie van een voormalige Nederlandse kampioen Lolle van Houten. Ik bokste met jongens die als uit smijter werkte, regelmatig in Veenhuizen zaten en voor de lol vracht wagen chauffeurs een gebroken kaak sloegen.
Boys die je om eeen boodschap kon sturen en met bankdrukken moeiteloos 245 kilo drukten. Voor een paar ruggen boden ze me aan de moordenaar van mijn broer uit de weg te ruimen. Dat waren nog eens echte vrienden! Daar kon je van op aan! Murder Incorporated was er niks bij.”